Wierzymy i polegamy na wierze, że wszystko można wykalkulować, że nasza znajomość form, przyczyn i skutków może ochronić nas przed wiatrem i brudem świata. I może tak by się stało, gdybyśmy potrafili objąć formą całą rzeczywistość.
Chaos, czyli przypadkowe, lub tylko pozornie przypadkowe wydarzenia, których nie jestem w stanie ogarnąć, jest wszędzie, gdziekolwiek jestem. Nie wożę go ze sobą, on już tam jest, czeka na mnie. Z drugiej strony chaosu na zewnątrz, poza mną, nie ma nigdzie, bo jego esencją jest przypadek, nieprzewidywalność - moja nieświadomość ciągów przyczynowo-skutkowych. Przypadek, a więc również chaos, są tylko w mojej głowie. Świat nie dba o moją racjonalizację tego, co się dzieje. Świata nie interesuje, czy ja pojmuję, co się dzieje. Rzeczy się po prostu dzieją. Świata w ogóle nic nie interesuje, a piszę te truizmy i używam tej personifikacji tylko po to, by ująć absurd formy, w którą świat próbuję zamknąć.
Jaram się jak dziecko klockami LEGO, strasznie się jaram, tym pięknym szerszym obrazkiem, wolnością. Wolność to chemia, to mój umysł na haju wpatrujący się w przypadek bez odrobiny lęku. W fakt, że nie wiem, co za chwilę będzie, za rok, za dwa, za dziesięć. Siedzę z tyłu i obserwuję. Będę się cieszył, będę się śmiał, będę cierpiał i płakał. W końcu umrę. Akceptacja sprawia, że chociaż jestem w centrum tej sytuacji, to nie jestem przyparty do muru i chociaż wiem, że jeszcze nieraz jeszcze będę, motając się jak zwierzę, to teraz spokojnie oglądam bardzo ciekawe zjawisko - chaos. Jaram się chaosem. Wiem, co jest teraz, wiem, jaki będzie koniec, a wszystko pomiędzy jest wspaniałym spektaklem. Świeżym, pełnym wzlotów i upadków. Jestem ogromnie ciekawy.